... زندگی را امروز آغاز کنیم

مرگ تدریجیِ ما آغاز خواهد شد

                   اگر سفر نکنیم

                      اگر مطالعه نکنیم

                         اگر به صدای زندگی گوش فرا ندهیم

                            اگر به خودمان بها ندهیم

مرگ تدریجیِ ما آغاز خواهد شد

                   هنگامی که عزت نفس را در خود بکشیم

                      هنگامی که دست یاری دیگران را رد بکنیم

مرگ تدریجیِ ما آغاز خواهد شد

                   اگر بنده ی عادت های خویش بشویم و هر روز یک مسیر را بپیماییم

                      اگر دچار روزمرگی شویم

                         اگر تغییری در رنگ لباس خویش ندهیم

                            یا با کسانی که نمی شناسیم سر صحبت را باز نکنیم

مرگ تدریجیِ ما آغاز خواهد شد

                   اگر احساسات خود را ابراز نکنیم

                      همان احساسات سرکشی که موجب درخشش چشمان ما می شود

                         و دل را به تپش در می آورد

مرگ تدریجیِ ما آغاز خواهد شد

                   اگر تحولی در زندگی خویش ایجاد نکنیم

                      هنگامی که از حرفه یا عشق خود ناراضی هستیم

                         اگر حاشیه امنیت خود را برای آرزویی نامطمئن به خطر نیاندازیم

                            اگر به دنبال آرزوهایمان نباشیم

                               اگر به خودمان اجازه ندهیم برای یکبار هم شده از نصیحت عاقلانه ای بگریزیم

بیایید زندگی را امروز آغاز کنیم

بیایید امروز خطر کنیم

همین امروز کاری بکنیم 

اجازه ندهیم که دچار مرگ تدریجی بشویم 

شاد بودن را فراموش نکنیم

دوستی

 

دل من زمانی ست که میندارد :

دوستی نیز گلی ست

مثل نیلوفر و ناز

ساقه ترد ظزیفی دارد .

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

جان این ساقه  نازک را

دانشته

بیازارد !

***

در زمینی که ضمیر من وتوست

از نخستین دیدار

هر سخن ، هر رفتار

دانه هایی ست که می افشانیم

برگ وباری ست که می رویانیم

آب و خورشید ونسیمش ((مهر )) است

***

گر بدان گونه که بایست به بار آید

زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید .

آنچانان با تو در میآمیزد این روح لطیف ،

که تمنای وجودت همه او باشد وبس .

بی نیازت سازد ، از همه چیزو همه کس

***

زندگی گرمی دل های به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباد همه در ها بسته ست

 

در ضمیرت اگر این گل ندمیده ست هنوز ،

عطر جان پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده ست هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت.

***

آب وخورشید ونسیمش را از مایه جان

خرج می باید  کرد .

رنج باید برد ،

دوست می باید داشت !

***

با نگاهی که در آن شوق بر آرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را

بفشاریم به مهر

جان دل هامان را

مالامال از یاری ، غمخواری

بسپاریم به هم

بسراییم به آواز بلند :

شادی روی تو !

ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه

عطر افشان

گلباران باد

-----------

کتاب : از دیار آشتی

اثر  : فریدون مشیری

***************************************************

این شعر تقدیم به همه دوستای خوبی که همیشه به من لطف داشتن و دارن

***************************************************

برای دیدن عکس در اندازه واقعی روی آن کلیک کنید