دل من زمانی ست که میندارد :

دوستی نیز گلی ست

مثل نیلوفر و ناز

ساقه ترد ظزیفی دارد .

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

جان این ساقه  نازک را

دانشته

بیازارد !

***

در زمینی که ضمیر من وتوست

از نخستین دیدار

هر سخن ، هر رفتار

دانه هایی ست که می افشانیم

برگ وباری ست که می رویانیم

آب و خورشید ونسیمش ((مهر )) است

***

گر بدان گونه که بایست به بار آید

زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید .

آنچانان با تو در میآمیزد این روح لطیف ،

که تمنای وجودت همه او باشد وبس .

بی نیازت سازد ، از همه چیزو همه کس

***

زندگی گرمی دل های به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباد همه در ها بسته ست

 

در ضمیرت اگر این گل ندمیده ست هنوز ،

عطر جان پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده ست هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت.

***

آب وخورشید ونسیمش را از مایه جان

خرج می باید  کرد .

رنج باید برد ،

دوست می باید داشت !

***

با نگاهی که در آن شوق بر آرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را

بفشاریم به مهر

جان دل هامان را

مالامال از یاری ، غمخواری

بسپاریم به هم

بسراییم به آواز بلند :

شادی روی تو !

ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه

عطر افشان

گلباران باد

-----------