راز هرچه باداباد!

من یقین دارم که برگ ، کاین چنین خود را رها کرده ست، در آغوش باد. فارغ است از یاد مرگ ! *** لاجرم چندان که در تشویش ازین بیداد نیست . پای تا سر ، زندگی ست! *** آدمی هم مثل برگ ، می تواند زیست بی تشویش مرگ، گرندارد همچو او ، آغوش مهر باد را ، می تواند یافت ،لطف: «هرچه باداباد »را! ------- اثر: فریدون مشیری